Pluuia cadit. Pluuia haec, benefica, dulcis, caliphonicissima; pluuia illa quae, quia cum rhythmis variis sonas non nipponica miraris, sed cantabrica aut gallaica mihi similior es. Huius aestatis diuam pluuiam, quis te non amet?
Calor, calor et calor, ille Nipponiae ueneficus calor canicularis quis ex mane usque ad uesperem ad insaniam nos omnes advertit. Quid faciat? Nihil facendum esse puto: aquam quam plurimam bibere, frigidas ablutiones continuas facere, corporis magnas exercitationes uitare. Ego pereo, ualete uos.
Hodie apostolo sancto Iacobo Magno dies dicata est. Quia magnus non sum, mihi dies festus non est. Sed caro patri et nonnullis amicis salutationem meam mittere uolui. Omnes longam et fortunatam uitam habeatis. Amen.
Ille mi par esse deo uidetur, ille, si fas est, superare diuos, qui sedens aduersus identidem te spectat et audit dulce ridentem, misero quod omnis eripit sensus mihi: nam simul te, Lesbia, aspexi, nihil est super mi uocis in ore, lingua sed torpet, tenuis sub artus flamma demanat, sonitu suopte tintinant aures, gemina teguntur lumina nocte.
