Pluuia cadit. Pluuia haec, benefica, dulcis, caliphonicissima; pluuia illa quae, quia cum rhythmis variis sonas non nipponica miraris, sed cantabrica aut gallaica mihi similior es. Huius aestatis diuam pluuiam, quis te non amet?
Ille mi par esse deo uidetur, ille, si fas est, superare diuos, qui sedens aduersus identidem te spectat et audit dulce ridentem, misero quod omnis eripit sensus mihi: nam simul te, Lesbia, aspexi, nihil est super mi uocis in ore, lingua sed torpet, tenuis sub artus flamma demanat, sonitu suopte tintinant aures, gemina teguntur lumina nocte.
No comments:
Post a Comment